Wereldwijd zijn talloze vakantiefoto’s bestudeerd door een team van experts. Na eindeloze beelden te bekijken van bergen, zeeën, vakantiehuisjes, parken, tenten, bussen, vliegtuigen en bossen komt ons team tot een verbijsterende conclusie: We missen de moeders!
Op de vrolijke kiekjes zijn vaders en kinderen ruim aanwezig. In verschillende gezellige poses laten zij zich rijkelijk fotograferen. Slechts de moeder ontbreekt.
Na hun onthutsende bevindingen te hebben gepresenteerd is er een internationaal Search en Rescue team samengesteld. Doorgewinterde specialisten om onze moeders te lokaliseren. Bij een missie ter plaatse kwam de choquerende waarheid boven tafel.
De moeders bevinden zich achter de camera.
Ok. Maar alle gekheid op een stokje nu. Dit is wel een echt ding. Kijk eens naar je eigen vakantie foto’s. Best kans dat je er amper opstaat. Of alleen als selfie. Graaf ook eens je oude jeugdfoto’s op. Hoe vaak staat jouw eigen moeder op de plaat? Er zijn zeker uitzonderingen, maar meestal is het redelijk droef gesteld.
Het zal je niet verbazen dat ik dus net terug ben van vakantie. Hartstikke leuk joh, maar er is maar 1 foto waar ik niet met uitgestrekte hand op sta. En toen had ik zelf gevraagd of mijn Officier een foto wou maken. (Wat uiteraard een hint was om dat vaker te doen, wat ie totaal niet heeft opgepakt, wat ook totaal te verwachten was. Dus als je dit leest liefje, of je vaker de camera wil pakken.)
Maar wat zegt dit nu? Wat verteld dit over ons en belangrijker nog, wat moeten we ermee? Ik heb geen pasklare antwoorden. Wel een hoop mijmeringen.
Bijvoorbeeld het opgelaten gevoel wat ik had toen ik vroeg of meneer een foto van me wou maken. Het voelt ijdel, kunstmatig. Maar is het dat? Wat zou het heerlijk bevrijdend zijn als ik zonder bijgevoel om een plaatje kan vragen. Zou ook wel zo zuiver zijn. Ik heb een behoefte (ook af en toe op de foto staan) dus ik geef het aan. Zo ‘hoort’ het wel een beetje.
Toch blijft er een deel van mij wat wil dat het vanzelf gaat. Dat ik er niet om hoef te vragen. Gefotografeerd worden is letterlijk gezien worden. Erkend worden. De ultieme bevestiging dat je er mag zijn.
Wat zou het heerlijk zijn als dat vanzelf gaat. Stiekem zou ik een beetje vakantie-papperazzi wel waarderen.
Of moeten we het zo laten? Zelf in onze eigen behoefte voorzien. Met selfie-stick en zelfontspanner ons moederschap in beeld brengen? Dat geeft wel een bevrijding, een zelfstandigheid. Maar ergens ook een eenzaamheid.
Grappig trouwens, hoe dat veranderd is. Terwijl ik dit schrijf herinner ik me waarom er weinig foto’s van mij als puber en jongvolwassene zijn. De grap die ik maakte dat ik fotograaf werd omdat ik zelf niet op de foto wou. Ergens toen het meisje moeder werd is dat veranderd. Nu is het niet meer zo vreselijk. Waarom vond ik dat ooit zo erg? Geen idee meer. Vast iets met puber existentialisme en angst.
Ergens, ooit, geen idee meer hoe of waar, hoorde ik het verhaal van een moeder die overleden was. Niet heel jong, maar toch droevig. Toen haar kinderen foto’s zochten voor de dienst bleek dat ze er maar twee konden vinden waar zij op staat. Twee foto’s op een heel leven.
Zo droevig is het bij mij nog niet. Maar ergens is dit wel een ding, en ergens heeft het iets te maken met onze onzichtbaarheid. En daar hou ik niet van.
Zullen we met z’n allen op vakantie? Naar zo’n stom huisje? En dan heel veel foto’s van elkaar maken. Lekker gezellig.
dollemoederdotcom 