Vaginale mijmeringen

Ik mag graag foto’s maken. Dat is mooi aangezien er een diploma aan mijn muur hangt die zegt dat ik daar buitenproportioneel veel tijd en geld aan heb besteed.

Nu mag ik ook vrouwen graag zien. En dan niet alleen omdat ik er zelf eentje ben en ook niet alleen omdat ik graag blote grote-mensen-dingen met ze doe. Ik heb iets met ‘das Weib’ en das Weib heeft dan weer een vagina (meestal dan).

Geweldige dingen, vagina’s. Komen in alle soorten en maten, kan je vanalles mee doen. Goed voor uuuuuren speelplezier. Heerlijk.

Zo af en toe komen deze twee liefdes samen en mag ik een vagina fotograferen. Zo ook voor mijn vorige stukje. Twee trotse dozen prijken daar boven mijn geschrijf.

Gevolg: Facebook boos en in een online groep over bevallingen een hooglopende discussie. Had ik met mijn naïeve hoofd natuurlijk helemaal niet voorzien. Buiten dat ik van bloot hou vind ik het namelijk ook heel gewoon. Ik snap dat dus niet, vagina angst.

Penis angst bestaat ook natuurlijk, maar daar hebben we het nu niet over. Nu wil ik me even uitgebreid verwonderen over de paniek reacties die een plotseling verschijnende vagina oproept. En dan met name de reacties van andere vrouwen, want daar heb ik dan weer wat mee.

Zo komen we uit bij mijn hoofdvraag: Waarom hebben sommige vrouwen last van vagina angst? We hebben het hier immers over bezitters van het orgaan.

Een rondje vragen langs vrienden levert interessante antwoorden op. Boosheid komt niet zo vaak voor, wel een gevoel van “moet dat nou”. Ook lijkt de context van de vagina belangrijk. Een barende vagina ‘mag’ een uitdagende liever niet.

Toch heeft ook de porno vagina een plek in onze maatschappij. Waar ik vooral op uitkom is dat een vagina functioneel moet zijn om bestaansrecht te hebben. Een actief barende of neukende vagina snappen we. Maar wat nu als ze er gewoon ‘is’?

Dat was het probleem van mijn eerdere foto’s. Die gingen over het litteken erboven en dus kreeg ik om mijn oren dat de dozen niets “toevoegen”. Gek is dat hè, als ik een serie over hoeden maak mag de neus daar vast bij. Handen, benen, ruggen en monden worden niet geweerd van een foto. Borsten worden verwelkomd zelfs! Nou ja, sommige borsten. Sexy borsten. Koop-nou-deze-burger-borsten. Melkborsten dan weer niet. Daar is ook iets mee mis. Maar goed, daar gaan we niet op in.

Feit blijft dat je een auto mag verkopen met borsten maar niet mag praten over littekens met een vagina. Hoe komt dat? Waar begint dat?

Een rondje langs de huidige seksuele voorlichting geeft een aanwijzing. Mocht je je echt eens twintig minuten lang willen ergeren dan kan ik van harte de Dokter Corrie Show aanbevelen. Een leuk bedoeld maar de plank echt volledig misslaand school programma, waar kinderen tegenwoordig moeten leren over de bloemetjes en bijtjes.

Ik zette de aflevering over zelfbevrediging op. De boodschap was vooral dat je het normaal moest noemen, maar het toch wel raar was. Oh, en dat maar 20% van de meisjes het doet tegenover 80% van de jongens. Eeehhhh….hoe komen ze aan die getallen? Gingen ze klas naar klas en vroegen ze om je hand op te steken als je wel eens aan je kut zat?

Verder kwam er een alleraardigst geanimeerd stukje langs. Van geslachtsdelen want die moet je tekenen. Echt is natuurlijk raar.

Eerst de penis. Er was een mannenlijf getekend zoals ook mijn foto’s zijn afgesneden. Benen, billen, penis en buik. De onderdelen werden benoemd en er werd verteld wat er gebeurt bij opwinding. Netjes.

Dan de vagina…..die….zweefde. De suggestie van benen werd gemaakt, maar meer ook niet. Een vagina aan een vrouwenlijf zou dus vreemd zijn. Ook hier werden de onderdelen benoemd en…..niets. Verder niets. Geen geanimeerd woord over opwinding en wat er dan gebeurt. (En dat is een hoop). Jammer, heel jammer.

Zo staat er ook op de site van JMouders dat tussen de 9 en 12 jaar meisjes geinformeerd moeten zijn over hun eerste menstruatie en jongens over hun eerste zaadlozing….

…..dussss. Mis jij ook wat? Ik wel namelijk.

Laat ik even duidelijk zijn. Ik leg hier niet de schuld bij de makers van de Dokter Corrie Show of de schrijvers van JMouders. Dat zijn vast allemaal leuke mensen die het beste voor hebben. Maar hun maaksels vertellen ons iets over hoe we praten over vrouwen, en dan met name hun geslacht. Dat de vagina toch nog raar is, iets wat niet echt bij een vrouw hoort en waar je ook niet echt alles over hoeft te weten.

Zullen we daar gewoon mee ophouden? Een vagina is een vagina. Ze mag er zijn. Barend, opgewonden maar ook in rust. Ik ben erg blij met mijn vagina, altijd al geweest. We hebben samen avonturen beleefd en heel veel plezier gehad. Ze was er voor me toen ik het moeilijk had en ze heeft samen met mij drie kinderen gebaard. Als ik naar haar luister kom ik veel te weten over mijzelf.

Mijn derde kind heeft ook een vagina. Omdat ze nog te jong is om het me te vertellen gaan we er voor het gemak van uit dat dat betekend dat ze een meisje is. Ik wil heel graag dat ze opgroeit tot een trotse doos. Een blije doos. Een sterke doos. Maar daar heb ik ook jullie hulp bij nodig.

Als we nu met z’n allen afspreken dat vagina’s leuk zijn, en dat de bezitters van zo’n onderdeel geluk hebben, dan hebben we over een jaar of 20 een hele mooie generatie vrouwen.

Onze vagina is onze kern, ons centrum. Vanuit de vagina komt nieuw leven, en dood. Uit de vagina komt verandering. Kan je je voorstellen wat er gebeurt als je van haar gaat houden? Als je trots op haar bent?

Oh, en voor degene die nieuwsgierig zijn, hier is ze. Mijn vagina. Mooi hè.